Informację o śmierci prof. Witolda Kieżuna podało Muzeum Powstania Warszawskiego – „Bardzo, bardzo, bardzo smutna informacja: zmarł Witold Kieżun – Powstaniec Warszawski o pseudonimie „Wypad”, wybitny ekonomista, wielki przyjaciel Muzeum Powstania Warszawskiego, duży autorytet. Miał 99 lat. Cześć jego pamięci!” – napisano na stronach placówki na portalach społecznościowych.
Witold Kieżun urodził się w 1922 r. w Wilnie. Od 1931 r. mieszkał w Warszawie, gdzie zdał egzamin maturalny tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej. Wkrótce po rozpoczęciu okupacji przystąpił do działalności konspiracyjnej podejmując jednocześnie naukę w Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki i na Wydziale Prawa tajnego Uniwersytetu Warszawskiego.
W szeregach Armii Krajowej początkowo służył prze Komendzie Głównej. Po służbie w szeregu jednostek, od 1944 r. w batalionie „Gustaw” Armii Krajowej-Narodowej Organizacji Wojskowej. Razem z nim ruszył do powstania warszawskiego w stopniu kaprala sztabowego o pseudonimie „Wypad”.
Odznaczył się w walkach, między innymi biorąc w niewolę 14 jeńców w czasie szturmu na Pocztę Główną. 23 września 1944 został odznaczony bezpośrednio podczas walk przez gen. Bora-Komorowskiego Orderem Virtuti Militari. W październiku awansowany na podporucznika.
Po kapitulacji powstanie uciekł z transportu do niemieckiego obozu jenieckiego. W marcu 1945 r. aresztowany w Krakowie przez NKWD, po przesłuchaniu został zesłany do łagru w Turkmeńskiej SRR w Azji Środkowej. Opuścił obóz w 1946 r. na mocy amnestii.
Po powrocie do Polski ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Rozpoczął karierę naukową. W 1964 uzyskał stopień doktora w Szkole Głównej Planowania i Statystyki, a w 1969 habilitował się. W 1971 został kierownikiem Zakładu Prakseologii Polskiej Akademii Nauk. Usunięty z tego stanowiska w 1973 r. został kierownikiem Zakładu Teorii Organizacji Instytutu Organizacji i Kierowania Uniwersytetu Warszawskiego i Polskiej Akademii Nauk. W 1975 r. uzyskał tytuł naukowy profesora. W latach 70. prowadził wykłady z zakresu zarządzania i administracji w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym PZPR.
Emigrował w 1980 r. Pracował na uczelniach USA i Kanady, a także w afrykańskim Burundi, gdzie pomagał budować administrację państwową. Po upadku komunizmu wrócił do Polski. W 1995 r. został profesorem Akademii Leona Koźmińskiego. Pracował również dla innych polskich uczelni.
