31 marca minie 75 lat od przystąpienia Nowej Fundlandii i Labradoru do Konfederacji,
Stosunkowo odizolowane położenie Nowej Fundlandii i Labradoru, brak dróg sprawiło, że była to kraina zamrożona w czasie pierwotnie zasiedlona przez ludność angielską, francuską, irlandzką, szkocką i rdzenną.
Pomimo przyłączenia się do Kanady Nowofundlandczycy zachowali coś w rodzaju tożsamości „narodowej”. Często zdarza się, że flaga Nowej Funlandii dumnie powiewa wszędzie tam, gdzie wylądowała diaspora z tej prowincji
Śmiertelność noworodków była wysoka, populację nękały gruźlicę i inne choroby, a poza stolicą St. John’s można było znaleźć zaledwie 16 mil utwardzonej drogi.
Nowa Fundlandia była kolonią brytyjską przed przystąpieniem do Konfederacji. Nazywała się wówczas Nową Fundlandią, a w 2001 roku do swojej oficjalnej nazwy dodano Labrador. Było to niezależne państwo, Dominium, w ramach Imperium Brytyjskiego, podobne do Kanady i Australii.
Jednak w 1934 r., po Wielkim Kryzysie, który przyniósł trudności gospodarcze, jego rząd dokonał niezwykłego posunięcia, rezygnując z samorządności i demokracji, prosząc Wielką Brytanię o ponowne przejęcie władzy. Wielka Brytania udzieliła pomocy finansowej, a także wyznaczyła gubernatora i komisarzy do rządzenia.
Niezwykła historia prowincji związana jest po części z jej geograficzną bliskością do Europy.
Wystająca w stronę Atlantyku Nowa Fundlandia i Labrador są geograficznie bliżej Wielkiej Brytanii niż reszta Kanady. Nowa Fundlandia późno utraciła status kolonii brytyjskiej, a archipelag małych wysp u jej południowo-wschodniego wybrzeża również jest reliktem kolonialnym. St. Pierre i Miquelon do dziś pozostają częścią Francji. Walutą jest euro, obowiązuje francuskie prawo, a społeczeństwo jest podobne do Francji pod względem kulturowym.
Około 1000 lat temu położenie Nowej Fundlandii i Labradoru sprawiło, że było to pierwsze miejsce w Nowym Świecie, w którym znajdowały się nordyckie osady .
Podczas II wojny światowej Nowa Fundlandia i Labrador miały ogromne znaczenie strategiczne. Było to kluczowe miejsce, z którego startowały myśliwce w drodze do Europy. Wschodnie wybrzeże okazało się podatne na ataki z Europy, a niemieckie łodzie podwodne zatopiły tam wiele kanadyjskich statków. W 1942 roku U-Boot zatopił prom pasażerski płynący z Nowej Szkocji do Nowej Fundlandii, zabijając 136 osób, w tym 10 dzieci.
Około 20 000 żołnierzy amerykańskich obsadzało amerykańskie bazy w Nowej Funlandii wraz z około 10 000 żołnierzy kanadyjskich. Populacja Nowej Fundlandii wynosiła wówczas od 200 000 do 300 000, co stanowi mniej więcej połowę liczby dzisiejszej ludności.
Obecność Amerykanów w Nowej Fundlandii uruchomiła „dzwonki alarmowe” w Kanadzie, wielu obawiało się, że stanie się „kolejną Alaską”.
Obecność wojska zapewniła Nowej Fundlandii impuls gospodarczy. Porozumienie z Wielką Brytanią zawsze miało mieć charakter tymczasowy – Nowa Fundlandia przejmie kontrolę, gdy stanie na nogi. I tak doszło do powojennego referendum.
W referendum, nieco ponad 52 procent Nowofundlandczyków głosowało za przyłączeniem do Kanady. Do dziś niektórzy Nowofundlandczycy i Labradorianie uważają, że prowincja nie powinna była przyłączać się do Kanady.
Wielu narzeka na utratę kontroli nad niektórymi zasobami naturalnymi.
Do dziś utrzymuje się powszechna teoria spiskowa, według której urzędnicy kanadyjscy i brytyjscy sfałszowali wyniki referendum, aby wepchnąć Nową Fundlandię do Konfederacji.
Wielka Brytania miała motyw, aby popchnąć Nową Fundlandię w stronę Konfederacji. Pomimo boomu z czasów wojny Wielka Brytania zakładała, że „istniejący dobrobyt Nowej Fundlandii jest przejściowy i że okres powojenny będzie trudny. Wielkiej Brytanii nie chciała brać odpowiedzialności za ponowne wyciągnięcie Nowej Fundlandii z kłopotów.
Nowofundlandczycy wybrali krajową konwencję, aby zastanowić się co robić.
Konwencja postanowiła w drodze referendum przedstawić Nowofundlandczykom dwie możliwości: albo powrót do samorządności, jak na początku lat trzydziestych XX wieku, albo utrzymanie status quo brytyjskich rządów i pomocy. Wielka Brytania umieściła jednak na karcie do głosowania trzecią opcję: przyłączenie się do Kanady.
Brytyjczycy obawiali się, że nawet jeśli Nowofundlandczycy wybiorą samorządność, nadal będą mieli problemy i zwrócą się do imperium po pomoc finansową .
W referendum niewielka mniejszość Nowofundlandczyków głosowała za dalszymi rządami brytyjskimi, a pozostałe dwie opcje nie miały zdecydowanej większości. Odbyło się zatem drugie referendum i wtedy Konfederacja zwyciężyła niewielką przewagą.
Jedną z głównych inicjatyw po przystąpieniu był program przesiedleń finansowany przez rząd federalny. Wiele społeczności przeniosło się, zabierając swoje domy na barkach, aby dołączyć do większych społeczności.
To spowodowało, że w całej prowincji pojawiły się miasta-widmo
Są one dzisiaj jedną z wielu atrakcji Nowej Fundlandii i Labradoru.
Prowincja ma również swoje osobliwości geologiczne, takie jak Płaskowyż – jedno z niewielu miejsc na Ziemi, w których odsłonięty jest płaszcz planety.
Kolejna część uroku Nowej Funlandii to odosobnienie; można dotrzeć do miejsc, które prawie nie zostały dotknięte ręką ludzką, prawie nie zostały zbadane.
za Epoch Times
