„Jak nikt inny na zawsze zapisałaś się w naszych sercach – Twoim dobrem, Twoją troską, Twoją miłością i wciąż będziesz przy nas…”
„Wspomnienia to dar – łączą nas tu na dole z tymi tam na górze. Koją ból, przywołują uśmiech, potrafią czynić cuda. Pielęgnujmy je, przywołując w myślach bliskich naszym sercom”.
Przywołajmy więc pamięć o osobie Wielkiego Serca, wspaniałym człowieku i niezwykłym społeczniku – Śp. Barbarze Choromańskiej.
Basia odeszła do Pana w poniedziałkowy, bardzo wczesny poranek, 20 grudnia 2020 roku w Lakeshore Lodge w Toronto. Nie zdążyła już przeczytać przesłanych Jej przez członków Grupy 95 ZPwK kartek świątecznych z opłatkiem w środku. Chcieliśmy, by wiedziała, że myślami jesteśmy z Nią, że wciąż wierzymy w Jej powrót do zdrowia. W tak smutnej chwili trudno zebrać myśli, by napisać o Jej ogromnym zaangażowaniu w działalności społecznej w organizacjach, które były Basi najbliższe.
To Związek Polaków w Kanadzie, do którego należała nieprzerwanie 43 lata i Związek Nauczycielstwa Polskiego w Kanadzie, którego członkiem była ponad 30 lat. Przez wiele, wiele lat pracowała jako sekretarka w biurze ZPwK. Znała tę organizację jak nikt inny, przyjaźniła się z jej członkami, zawsze służyła dobrą radą, zawsze wierzyła w dobro otaczających Ją ludzi.
Należała do Grupy 1-7 ZPwK w Toronto, z którą po kilkunastu latach pożegnała się bez żalu przenosząc się do Grupy 29 ZPwK w Oakville. Niestety zbyt duża odległość i trudności z dojazdem zmusiły Ją do zmiany Grupy związkowej, która stała się Jej najbliższą i jak często podkreślała najukochańszą – to Grupa 95 ZPwK w Mississauga. Comiesięczne zebrania członków Grupy odbywające się w Polskim Centrum Kultury im. Jana Pawła II były dla Basi niezwykle ważne, traktowała je jak święto. Angażowała się we wszystkie nasze inicjatywy społeczne, uczestniczyła we wszystkich organizowanych przez nas uroczystościach kulturalnych, starała się pomagać wszędzie tam, gdzie ta pomoc była potrzebna. Podczas bankietu Jubileuszowego 25-lecia Grupy 95, 25 stycznia 2020 roku otrzymała Złotą Odznakę ZPwK w podziękowaniu za długoletnią przynależność do tej najstarszej organizacji etnicznej w Kanadzie.
Basi drugą miłością była praca pedagogiczna w Polskiej Szkole Św. Teresy w Toronto, w której przepracowała niemal dekadę oraz Związek Nauczycielstwa Polskiego w Kanadzie. Przez kilka lat pełniła funkcję sekretarz finansowej Zarządu Głównego tej organizacji. Była wielką entuzjastką konkursów dla uczniów polskich szkół organizowanych przez Związek. Kiedy po śmierci długoletniej prezes ZNPwK, śp. Jolanty Kuśmider została utworzona nagroda Jej imienia wręczana podczas Gali „Uczeń Roku” trzem najlepszym uczniom – absolwentom klas ósmych i dwunastych Basia była samodzielną fundatorką tej nagrody przez cztery kolejne lata (ze względu na panującą pandemię Gala nie odbyła się w 2020 roku).
W miarę swoich skromnych możliwości wspierała finansowo konkursy „Mistrz Pięknego Czytania” czy „Konkurs Ortograficzny”. Przez wiele lat Basia była aktywnie związana z działalnością Salonu Poezji, Muzyki i Teatru w Toronto. Jak napisał Krzysztof Rumian (sekretarz Salonu): „Bedąc członkiem Zarządu wspierała naszą działalność włączając się w pomoc i promocję przedstawień Salonu. W ostatnim okresie swojego życia żywo interesowała się wszystkimi imprezami kulturalnymi odbywającymi się w Polonii. Dała się poznać jako życzliwa i zawsze gotowa do współpracy z Salonem. Straciliśmy w Niej oddaną i życzliwą osobę.”
Taką samą opinię usłyszelibyśmy zapewne od Pani Kingi Mitrowskiej, organizatorki pięknych koncertów i interesujących przedstawień muzycznych. Basia była prawdziwą fanką i wielbicielką Pani Kingi jako Artystki. Kiedy tylko mogła pomagała w propagowaniu jej koncertów. Miałam okazję kilkakrotnie uczestniczyć w towarzystwie Basi w tych koncertach. Lubiłam patrzeć na Jej reakcje, Jej zasłuchanie, lubiłam Jej trafne pokoncertowe opinie, którymi dzieliła się ze mną.
Prowadziła też ze mną długie rozmowy na tematy związkowe, zależało Jej bardzo na rozwoju ZPwK. Zawsze życzliwa, zawsze gotowa do pomocy i służąca dobrą radą. Żegnaj Kochana Basiu, pozostaniesz na zawsze w naszych sercach i naszej pamięci.
Teresa Szramek
