W środę w Warszawie ogłoszono laureata tegorocznej Nagrody Literackiej im. Józefa Mackiewicza; otrzymał ją redaktor naczelny „Do Rzeczy” Paweł Lisicki za książkę pt. “Dogmat i tiara” poświęconą paraliżowi zasady dogmatycznej w Kościele katolickim.
Autor wyróżnionej książki pisze w niej o “zjawisku, które widać gołym okiem, kiedy jawni heretycy nie tylko są tolerowani, ale wręcz robią kościelne kariery, kiedy wielu biskupów chce błogosławić czynnych homoseksualistów, a siostry zakonne – bronić aborcji”.
W ocenie Pawła Lisickiego na początku lat 60. Kościół katolicki przestał potępiać herezje, a w ten sposób do władzy doszli teologowie heretyccy. Ci teologowie wychowali z kolei podobnie myślących biskupów, spośród których nominuje się często kardynałów. Jak napisał, “krąg się zamyka, powstaje system domknięty”. “System, w którym dogmat wiedzie dziwne dość życie. Przypomina trochę upiora z powieści o wilkołakach. Niby jest, ale jakby nie jest. Dogmat pojawia się jeszcze w liturgii, w starych pieśniach kościelnych, w credo, w nabożeństwach. Niekiedy przypomina się o nim podczas oficjalnych uroczystości. Jednak nie ma w sobie mocy. Występuje w roli formuły grzecznościowej” – wyjaśnił. Gdy w 1964 roku papież Paweł VI zrezygnował z tiary, symbolicznie wyrzekając się roszczenia do pełni władzy nad światem, papiestwo nie stało się bardziej duchowe, ale wręcz się zdesakralizowało.
Nagroda Literacka im. Józefa Mackiewicza przyznawana jest od 2002 roku. Została ufundowana dla upamiętnienia postaci i dzieła Józefa Mackiewicza, wybitnego pisarza i działacza politycznego. Przyznawana jest polskim autorom za książki w szczególny sposób popularyzujące rodzimą kulturę, historię i tradycję. Wśród dotychczasowych laureatów nagrody są m.in. Wojciech Albiński, Eustachy Rylski, Tadeusz Isakowicz-Zaleski, Jarosław Marek Rymkiewicz, Bronisław Wildstein, Paweł Zyzak. W ubiegłym roku Nagrodę otrzymał prof. Wojciech Roszkowski za książkę “Roztrzaskane lustro. Upadek cywilizacji zachodniej” (Biały Kruk).
Patron nagrody Józef Mackiewicz, brat Stanisława Cata-Mackiewicza, był autorem książek łączących fabułę z dokumentem, takich jak “Droga donikąd” (1955), “Nie trzeba głośno mówić” (1969), “Lewa wolna” (1965). W 1943 roku za zgodą Niemców i za wiedzą władz Armii Krajowej, Mackiewicz uczestniczył w ekshumacji grobów jeńców polskich w Katyniu, co opisał w relacji “Zbrodnia w lesie katyńskim” (1944). Od 1945 roku przebywał na emigracji – mieszkał w Londynie, potem w Monachium. Był jednym z najwybitniejszych polskich krytyków systemu i ideologii komunistycznej. Zmarł 31 stycznia 1985 roku.
